"Sancte Michael Archangele, defende nos in proelio"

 31 grudnia 2010, Nowy Jork

 Długowłosy brunet niecierpliwie załomotał w mahoniowe drzwi łazienki. Był zdenerwowany i nieco przestraszony.

-Klara, wychodź stamtąd natychmiast! - powiedział twardo.

-Och, możesz wejść, chyba nie ma tu nic, czego byś nie widział – odezwała się ironicznie kobieta z drugiej strony.

Klara, blada blondynka, przyszła Pani Wszechświata i świetna łuczniczka siedziała w wannie. Rzadko pozwalała sobie na tak przyziemne przyjemności, jak kąpiel w olejkach zapachowych w łazience wyłożonej marmurami. Z reguły wolała się relaksować szermierką lub polowaniem.

-Policja przeszukuje hotel – powiedział mężczyzna, opierając się jedną ręką o drzwi. - Myślę, że nie będą zachwyceni ilością broni w naszym pokoju.

Kobieta przymknęła oczy. Oparła się o skórzany zagłówek zamontowany z tyłu wanny i westchnęła.

-Co właściwie ta policja tutaj robi? - spytała.

-Jesteśmy w Ameryce. Mamy Sylwestra. To idealny czas na zamordowanie kogoś. Jeśli zrobisz to dobrze, to w tym całym zamieszaniu z celebrowaniem Nowego Roku, nikt się nie zorientuje. Jak widać komuś się nie udało.

Smukłe, blade palce Klary stukały o porcelanowy brzeg wanny. Intensywnie myślała jak wybrnąć z tej sytuacji. W walizkach, które stały w sypialni były szable, łuki i co gorsza broń palna, na którą nie mieli pozwolenia.

-Mógłbyś mi przynieść szlafrok z pokoju? - zapytała spokojnie.

-Ten skrawek materiału, za który zapłaciłaś z moich ciężko zarobionych pieniędzy?

-Och, Vlad, przecież wiesz, że nie liczy się ilość materiału, a metka.

Mężczyzna nie odpowiedział. Poszedł do pokoju przynieść Klarze część garderoby, o którą prosiła. W momencie gdy dochodził do łóżka, na którym leżał szlafrok, usłyszał wołanie z łazienki.

-Vlad, Vlad, choć tu natychmiast!

Ton, jakim to wypowiedziała przeraził mężczyznę. Znał ją bardzo dobrze i umiał wyczuć nutkę przerażenia w jej głosie. Wbiegł do pomieszczenia i zobaczył skuloną w rogu wanny Klarę otoczoną nie wodą, a krwią.

-Czy to jest krew? – spytała słabo.

Vlad wpatrywał się w czerwoną ciecz kontrastującą z bielą porcelany.

-Tak – to było jedyne, na co mógł sobie w tej chwili pozwolić.

-Niedobrze. Jesteś pewien?

-Jestem wampirem. Umiejętność wyczuwania krwi jest jedną z niewielu zalet tego stanu.

Dracula otrząsnął się już po pierwszym szoku i spojrzał na nagą towarzyszkę w wannie.

-Jezu, Klara, ubierz się – powiedział z zażenowaniem, zamykając oczy i próbując wymazać obraz piersi przyjaciółki ze swoich myśli.

Blondynka zgrabnie opuściła wannę, zostawiając krwawe odciski stóp na marmurowej podłodze. Owinęła się hotelowym ręcznikiem, który natychmiast zabarwił się na czerwono.

-To nie jest normalne – powiedział Vlad zdenerwowany. - Całkowicie nienormalne. Jeśli to jest sprawka człowieka, musiał się wyjątkowo wysilić, aby krew dostała się do rur najlepszego hotelu w Nowym Jorku. W ogóle, Klara, co ty robisz?!- spojrzał na kobietę wycierającą z siebie krew ręcznikiem.

Blondynka obdarzyła go zdziwionym spojrzeniem.

-Mamy tutaj masę broni i wannę wypełnioną krwią. W dodatku siedzimy na podrobionych wizach. Za jakieś piętnaście minut będzie tu policja, a ty wcierasz tę krew - 0Rh- swoją drogą - dając policji kolejny dowód, że to my jesteśmy mordercami.

-Jesteśmy mordercami – prychnęła, ale odłożyła ręcznik i zaczęła zakładać zdecydowanie zbyt skąpą piżamę – Po prostu tym razem to nie my zabiliśmy tego kogoś.

-Sytuacja bez wyjścia – zignorował towarzyszkę - Nie ukryjemy tego arsenału, nie mamy czasu i środków na usunięcie śladów krwi. Umrę po ponad pięciuset latach na krześle elektrycznym, skazany przez czarną, grubą sędzinie.

-Nie histeryzuj Vlad – powiedziała Klara, związując blond włosy w luźny kok tuż nad karkiem. - Nie z takich sytuacji już wychodziliśmy. Poza tym ten ktoś chce nas wrobić. Nie dam mu tej satysfakcji.

-Co? - nie zrozumiał mężczyzna. - Kto chce nas wrobić?

-Vlad, jak ty mało rozumiesz. Pamiętasz kiedy Nil spłynął krwią?

-Aż tak stary nie jestem – obruszył się. - Ale wiem, o co ci chodzi. Tylko że ten Bóg już nie żyje. Poza tym nie sądzę, by straszył milionerów w Sylwestra.

-Podasz mi ten pierścionek z szafirem? – zignorowała go. Dracula, nadal nie do końca zorientowany w sytuacji, zaczął rozglądać się za biżuterią towarzyski.

-Nie niebieski. Ze szmaragdem, zielony – pokazywała mu palcem. - Nie chodzi mi o Boga. Archaniołowie mogli to zrobić. Nienawidzą mnie. Zapewne stwierdzili, że jeśli sami nie mogą mnie zabić, to oddadzą mnie w ręce wymiaru sprawiedliwości USA. To chyba jedyna mądra rzecz, jaką wymyślili w całym swoim życiu. Nieważne, Vlad. Musimy ukryć broń i pozbyć się śladów krwi. Podałeś swoje prawdziwe nazwisko przy rejestracji. Uciekanie ściągnie ich uwagę, a morderstwo tym bardziej.

-To twój plan? Słaby.

-Na początku wpadłam na pomysł, żeby zrzucić winę na ciebie, ale nie sądzę by uwierzyli, że Clyde działał bez Bonnie. Tak więc, jesteśmy w tym razem.

Vlad przyjrzał jej się krytycznie.

-Po pierwsze, nie jesteśmy jak Bonnie i Clyde. Nie sypiamy ze sobą - skrzywił się na samą myśl o tym. - Po drugie, jesteś suką, ale mnie byś nie zostawiła. I po trzecie – gdzie ty do cholery jasnej chcesz to ukryć?

-Oczywiście, że bym zostawiła. Weź tamtą walizkę – wskazała na skórzaną, bordową walizkę wypełnioną strzałami.

Klara rozdarła materac. Schowała do niego całą broń białą, jaką ze sobą mieli i dwa z trzech pistoletów. Vlad spojrzał na nią ze zrozumieniem. Sam zaczął wpychać łuki za szafę, podczas gdy blondynka wpychała walizkę ze strzałami pod łóżko. Starał się nie patrzyć w tamtą stronę, gdyż krótkie spodenki od piżamy towarzyszki nie spełniały swojej roli zakrywania pośladków gdy kobieta się pochylała.

Klara poprawiła łóżko, przykryła materac prześcieradłem i niechlujnie zarzuciła kołdrę. Następnie udała się do łazienki ukryć ślady krwi.

-Co zamierzasz zrobić? - zagaił Vlad opierając się o framugę drzwi i przyglądając się Klarze płuczącej wannę.

-Nie dopuścić, żeby policjanci przeszukali nasz pokój?

-Nie o to mi chodzi. Jeśli masz rację i to archaniołowie, będziesz chciała zemsty – powiedział ze zmartwioną miną.

-Należy im się. Nic nie zrobiłam. Nie tym razem. Chciałam odpocząć, pić horrendalnie drogiego szampana i uwieść jednego z braci Leto na imprezie dobroczynnej. Zabiłam ich Boga, z nimi nie będę miała problemu.

-Sęk w tym, że nie możesz tego zrobić. Na Ziemi żyje ponad miliard chrześcijan. Jeśli nie aniołowie, to kto będzie się nimi zajmował?

-Nie obchodzi mnie to.

-Klara...

-Vlad, porozmawiamy o tym później – przerwała mu, wlewając wszystkie szampony, żele pod prysznic i olejki zapachowe do powoli napełniającej się wanny. Następnie rozrzuciła czyste ręczniki po podłodze i poprawiła makijaż.

-Musimy udawać parę. Jeśli zobaczą, że przerwali nam intymną chwilę, będą zbyt zażenowani żeby przeszukać pokój – stwierdziła rozmazując szminkę palcem nieco poza linię ust i rozczochrując włosy. Vlad nie wyglądał na zachwyconego pomysłem udawania kochanków, ale wiedział, że jest to najbardziej wiarygodna wymówka. Zdjął koszulę i wziął szminkę od Klary. Nałożył odrobinę kosmetyku na palec i ubrudził nim okolice ust i obojczyka. Włożył rękę we włosy i odrobinę nimi pomachał, aby sprawiały wrażenie nieładu.

Wyszli z łazienki i usiedli razem na kanapie. Klara sięgnęła po stojącą nieopodal, na etażerce whisky i nalała sobie i Vladowi. Następne pięć minut siedzieli w ciszy popijając złoty trunek i czekając na policję.

-Radu lubił świętowanie Sylwestra – powiedział Dracula, wpatrując się pusto przed siebie.

-Twój brat? Ten piękny? Nigdy o nim nie mówisz.

-Bo bardzo go kochałem, a o miłości mówi się trudno.

Klara już miała go wypytać o inne fakty na temat hospodara, gdy do drzwi pokoju ktoś zapukał.

-Jezu, to policja – spanikował Vlad, poderwał się z kanapy i nerwowo gładził po wąsach.

-Hej, spokojnie. Otworzę im. Uspokój się i nie wychodź z roli - powiedziała Klara, próbując złapać jego spojrzenie.

Zsunęła jedno ramiączko piżamy z ramienia, ostatni raz rozczochrała włosy i weszła na korytarz. Podeszła do drzwi. Przyłożyła kartę magnetyczną do czytnika, rozległo się ciche kliknięcie.

Za drzwiami stało dwóch funkcjonariuszy. Jeden dobrze zbudowany, czarnoskóry i w cywilnych ciuchach, jedynie odznaka na szyi informowała o jego pracy. Drugi był chudym blondynem w za dużym mundurze, o niechlujnym zaroście i twarzy przypominającej szczura. Na kołnierzu koszuli miał plamę po musztardzie

-Dzień dobry...- powiedziała udając zaskoczenie. Przedstawienie się zaczęło.

-Dobry wieczór, detektyw Lance Potter, wydział zabójstw policji Nowego Jorku i mój kolega sierżant Holmes. Czy mogę zadać kilka pytań? - odezwał się Afroamerykanin.

W korytarzu pojawił się Vlad. Ze zdziwionym wyrazem twarzy zbliżał się do drzwi, zapinając przy tym rozporek dżinsów.

-Coś się stało? - zapytał.

-Na razie nie mogę nic powiedzieć. Pan to zapewne Vladimir Dracula? - odezwał się detektyw.

-Tak - pokiwał głową w zamyśleniu.

-Zabawne.

-Tak, mamie dopisywało poczucie humoru – zgodził się wampir

-A pani?

-Ja? Ach, Klarysa Piłsudska. Przeliterować? - spytała widząc, że funkcjonariusz stara się to zanotować.

-Tak, gdyby pani mogła.

-K-l-a-r-y-s-a P-i-ł, takie l z kreseczką pośrodku, a dokładnie takie, s-u-d-s-k-a.

-Mógłbym jeszcze prosić o jakieś dowody tożsamości?

-Oczywiście – powiedział Vlad z roztargnieniem. Trzymał ręce założone na piersi.

-To ja przyniosę - zaoferowała Klara, udając się do sypialni.

-Pan i pana przyjaciółka są tu żeby... wie pan... spędzić przyjemnie Nowy Rok? - zapytał zakłopotany Potter.

Vlad spojrzał mu prosto w oczy. W jego spojrzeniu malowała się pewność siebie.

-Tak, ale wolałbym, żeby nikt o tym nie wiedział. W Rosji jest moja żona, myśli, że przyjechałem tu w interesach.

-Cóż, nie możemy tego zagwarantować, ale jeśli nie ma pan nic wspólnego ze sprawą, to raczej pana dane nie wyciekną - odezwał po raz pierwszy dzisiaj blondyn. W jego głosie czuć było pogardę.

-Znalazłam – powiedziała wesoło Klara, machając dwoma podrobionymi paszportami, jednym rosyjskim, drugim polskim.

Detektyw wziął paszporty, przekartkował je z roztargnieniem i podał koledze, który poświecił na nie światłem ultrafioletowym, co „potwierdziło ich autentyczność”.

-Polska? Podobno piękny kraj – zagaił Potter.

-Najpiękniejszy ze wszystkich – odpowiedziała Klara z uśmiechem.

-Byli państwo w ostatnim czasie świadkami czegoś podejrzanego w hotelu i okolicach? - spytał sierżant Holmes, wręczając paszporty z powrotem kobiecie.

-Nie, chyba nie. Nie zwróciłem uwagi – powiedział Vlad, na co detektyw uśmiechnął się znacząco.

-Gdybym ja miał przy sobie taką kobietę, też nie zwracałbym na nic innego uwagi – stwierdził.

-A pani? - zapytał blondyn ignorując kolegę.

-Nieczęsto ruszałam się z hotelu, ale też chyba nie.

-Mhm...- mruknął funkcjonariusz notując.

-Jeśli państwo niczego nie zauważyli to chyba to wszystko – stwierdził Potter.

-Myszko, w takim razie pójdź już do pokoju. Ja jeszcze zamienię słówko z panami policjantami – powiedział Vlad, kładąc Klarze rękę na ramieniu i kierując ją w stronę sypialni. Kobieta z uśmiechem pokiwała głową. Dracula podszedł do swojego czarnego płaszcza z wełny alpak i wyjął z niego skórzany portfel. Funkcjonariusze popatrzyli na siebie znacząco.

-Naprawdę nie chciałbym żeby ktoś się dowiedział, z kim i w jakim celu tutaj byłem...-powiedziała odliczając pięćset dolarów i wręczając Potterowi. Ten wziął banknoty i spojrzał na swojego szczurowatego kolegę. Policjant delikatnie skinął głową.

-Zrobimy co w naszej mocy – obiecał.

Vlad delikatnie zamknął drzwi gdy funkcjonariusze odchodzili. Przyłożył jeszcze ucho

do drzwi i usłyszał jak jeden z nich mówi.

-Kolejny milioner z kochanką. Czy oni wszyscy umówili się, że będą zdradzać żony akurat w tym hotelu?

Dracula odetchnął z ulgą. Uwierzyli. Dzięki Bogu.

Powróciwszy do sypialni zastał Klarę postukującą w ekran tabletu. Usiadł koło niej na łóżku, które już zdążyła z powrotem pościelić i spojrzał jej przez ramię.

-Egzorcyzm do Michała Archanioła? Co ty właściwie chcesz zrobić?

-Muszę tu ściągnąć archaniołów. Liczyłam na coś do Gabriela lub Rafaela, bo zapewne oni są inicjatorami tego spisku, ale to bardziej zwróci ich uwagę. Podobno jest bardzo silne.

-Będziesz tu odprawiała egzorcyzmy? W takim razie powinienem wyjść. Niezbyt dobrze na nie reaguję. Zawołaj mnie jeśli uda ci się ich tu ściągnąć – powiedział po czym zamknął się w łazience. Przysiadł na wannie i zza drzwi słyszał przytłumione przez ściany łacińskie słowa modlitwy. Wywołały u niego straszną migrenę, aż bał się pomyśleć co by się stało gdyby został w sypialni. Na chwilę zaległa cisza, a ból głowy opuścił wampira.

-Vlad, chodź już – zawołała Klara.

Dracula wyjrzał z łazienki i ujrzał wysokiego blondyna siedzącego z założonymi nogami na kanapie. Podpierał głowę na łokciu i wpatrywał się z uśmiechem w stojącą nad nim Klarę.

-Miło was widzieć – powiedział. - Wprawdzie mogłaś zadzwonić zamiast od razu odprawiać egzorcyzm, ale to chyba nie w twoim stylu, prawda?

-Naprawdę zabawne, aniołku – prychnęła kobieta. - Chciałam porozmawiać z twoimi braćmi. Choć wydaje mi się, że sami nie wymyślili tego spisku.

Michał zaśmiał się. Miał przepiękny śmiech. Im wyżej w hierarchii był anioł, tym ładniejszy miał głos. Gość Klary i Vlada był jednym z ważniejszych archaniołów, więc jego brzmiał wspaniale.

-Jesteś bystra. Przepraszam, nie chciałem ci zrobić krzywdy. Po prostu miałem mały dług u moich dwóch braci.

-Możesz pozdrowić tego brata, który ma mój cyrograf – powiedział Vlad – Albo tego, który torturował Radu, mojego brata, żeby dowiedzieć się gdzie jestem.

Klara spojrzała na niego zdziwiona. Nigdy nie mówił, że Niebo go szukało, że wykorzystali do tego jego rodzinę.

-Oj, Vlad, to było wieki temu. Nadal masz nam to za złe?

-Oczywiście.

-Kochani, ja naprawdę nic do was nie mam. Wiem, że Gabriel i Rafael są na was wściekli, pragną waszej śmierci, i nie chcę się wtrącać w wasze sprawy, ale nie widzę powodu waszej nienawiści do mnie.

-Jesteś archaniołem. Próbowałeś nas wrobić w morderstwo – ja widzę przynajmniej dwa – powiedziała Klara.

Podeszła do łóżka czując na sobie wzrok Michała. Wyjęła spod poduszki colta kalibru 45 i wycelowała w Michała.

-Użyj swojej telepatycznej mocy i powiedz swoim braciom , że nie będę dłużej tolerowała takiego zachowania – rozkazała.

Archanioł wpatrywał się w nią bez cienia strachu. Po chwili pokazał zęby w uśmiechu.

-Oni chyba naprawdę was nie lubią. Gabriel mówi, że jakaś nędzna kobieta nie będzie mu rozkazywać.

Klara opuściła broń. Spojrzała na Michała nieufnie, na co ten znów się uśmiechnął.

-Coś jeszcze? - zapytał unosząc brwi.

-Nie, na razie nie. Ale jeszcze jeden taki numer i nie będę taka miła.

-Oczywiście – powiedział anioł wstając. Wygładził białe spodnie na udach i strząchnął niewidoczny paproch z marynarki. - W takim razie pozwolicie, że was opuszczę, bo wygląda na to, że ktoś naprawdę odprawia egzorcyzm. W Peru, jak widzę.

Archanioł uśmiechnął się ostatni raz i podał rękę Klarze i Vladowi po czym zniknął pomagać w wypędzaniu demona gdzieś w Ameryce Południowej.

-Specyficzny mężczyzna – powiedział Dracula wyraźnie myśląc o czymś innym.

Klara spojrzała na Vlada ze zmartwieniem.

-Wszystko w porządku? Nigdy nie mówiłeś o torturowaniu Radu.

-Nie chcę o tym rozmawiać. Po prostu idźmy już spać.

-Dobrze. Mogę dziś położyć się na kanapie – zaoferowała. Vlad tylko w zamyśleniu pokiwał głową.

~"~

Nota odautorska

Napisałam jakiś czas temu to opowiadanie i postanowiłam je tu opublikować. W końcu jest Klara, jest Vlad... Myślę, że będzie jeszcze kilka takich eksperymentów, spodobało mi się ich pisanie. 

Chciałam zwrócić jeszcze waszą uwagę, że Klara nie jest taka, jaka się wydaje. W trzecim rozdziale rzucę na to więcej światła.

Mam nadzieję, że się spodobało, postaram się jutro popracować nad opowiadaniem właściwym.

Polubiłam Michała, zastanawiam się czy nie napisać o nim więcej, może w faktycznych rozdziałach jakiś wątek? Lub jeśli nie dam rady, bo już go tam uśmierciłam, to w prequelowych? Dajcie mi znać co o tym sądzicie.

*tytuł opowiadania to początek egzorcyzmu do Michała Archanioła po łacinie. Znaczy mniej więcej : "Święty Michale Archaniele, broń nas w walce".