Rozdział pierwszy

Srebro

Klara popatrzyła na wznoszący się ponad Labiryntem czarno-srebrny zamek. Dawno nie była w królestwie Theraya. Miasto leżało w dolinie rzeki Herby, ludzie trudnili się głównie górnictwem. Siedziba króla wznosiła się majestatycznie ponad krainą.

Jedyna droga prowadząca do królestwa wiodła przez Labirynt. Samo dostanie się do tej krainy wymagało wiedzy lub przychylności króla, albo wyjątkowo rzadkiego zbiegu okoliczności. Wejście do niej było zabezpieczone magią.

Zanim weszła do Labiryntu, Klara zmieniła włosy z czerwonych loków i grzywki na blond warkocz, a czarny t-shirt i dżinsy na dopasowany garnitur, białe, skórzane rękawiczki i pelerynę z wysokim kołnierzem. W kieszeni marynarki zmaterializował się sztylet, mimo że znała doskonale pułapki Labiryntu.

Właściwie mogła bez problemu pojawić się po prostu w sali tronowej, ale dziś nie chciała denerwować Theraya. Wolała, żeby odebranie tego, po co tu przyszła obyło się bez ofiar.

Weszła pewnym krokiem do Labiryntu. Wiedziała, że od jej wyprowadzki nic się nie zmieniło. Ściany były wysokie, gładkie, miały około 5 metrów. Skręcała pewnie w odpowiednie zakręty, wymijała pułapki i wrzuciła srebrną monetę stworowi pilnującemu drzwi do Ogrodów Zamkowych. Wpuściłby ją i bez tego, w końcu kiedyś rządziła tym królestwem, a nie była litościwą władczynią.

Ogrody były zawsze jej ulubionym miejscem w krainie. Trawa była niesamowicie zielona, drzewa rzucały przyjemny cień, pośrodku płynął uroczy strumyk. Właściwie wydawało się, jakby było to jedyne miejsce w królestwie, w którym świeci słońce.

Przy ścieżce prowadzącej do pałacu, wysypanej beżowym żwirem, stał grób. Wielkie pęknięcie szło przez jego środek, tworząc szparę, dzięki której można by zajrzeć do środka. Było to bardzo wymowne. Grób należał do Theraya, choć właściwie król leżał tam tylko dwa dni; dopóki Klara nie pomściła jego śmierci, a później wskrzesiła. Ona też dodała pęknięcie. Lubiła teatralność.

Gdy doszła do bram zamku, strażnicy skłonili się jej.

-Król pani oczekuje – rzekł jeden z nich. Oboje byli obrani w srebrne zbroje z czarnymi elementami.

Klara minęła ich bez słowa. Wyciągnęła dłoń, i trzymając ją kilka centymetrów od drzwi, otworzyła je. Korytarz do którego weszła wyglądał jak każdy inny w całym zamku; był czarny, z listwami w kolorze srebra. Na ścianach wisiały obrazy. Także dywany były ciemne. Właściwie można by powiedzieć, że była w drugim Labiryncie. Jednak Klara wiedziała dokąd zmierza. Skręciła w prawo i udała się do sali tronowej.

Gdy wkroczyła do pomieszczenia, zastała Theraya siedzącego na tronie i bawiącego się złotym łańcuszkiem. Miał na sobie pelerynę z wysokim kołnierzem, podobną do tej Klary, skórzane spodnie i koszulę oraz szal ze złotogłowiu.

-Proszę, proszę. Stęskniłaś się jak widzę – powitał ją, przenosząc wzrok ze sztuki biżuterii zaplątanej wokół palców na kobietę.

-Za tobą? Prędzej umrę – prychnęła.

Theray wstał. Zszedł z podwyższenia, na którym stał tron i wziął jedną ze szklanych kul stojących w misie na jednej z etażerek. Szkło w jego dłoni momentalnie zmieniło się w brzoskwinię. Ugryzł owoc.

-Jeśli zadałaś sobie trud, aby przejść Labirynt, zamiast po prostu tu przyjść, musisz mieć w tym jakiś interes -zaczął. - Czego ode mnie chcesz?

-Uniknąć rozlewu krwi. Zostawiłam u ciebie pewien portret. Chciałabym go dostać po dobroci.

Król uśmiechnął się ironicznie.

-Jak się ma kochany pan Gray? -zapytał.

-Nie mam pojęcia. Od kiedy coś mu się poprzestawiało w tej jego główce, okalanej złotymi loczkami, nie widziałam go. Potrzebuję tego obrazu, bo chcę podenerwować Gabriela i Rafaela. Zabrali się ostatnio za łamanie cyrografów. Mszczą się za zabójstwo ich Boga.

-Nie mogłaś go po prostu zmaterializować go, tam gdzie aktualnie przebywasz? - syknął król.

-Mogłam.

-Więc czemu tego nie zrobiłaś? - Theray stawał się coraz bardziej poirytowany.

-Bo się nudzę! Ludzie jakoś nagle zmądrzeli i nie doprowadzają świata do samozagłady. Gdyby nie Archaniołowie i ich mała bitewka ze mną chyba umarłabym z nudów. Mogłabym już ich zabić, ale ten ich gniew jest taki zabawny. Pobawię się w to chwilę, lecz co później? Nawet mój najlepszy przyjaciel nie ma dla mnie czasu.

-Oj ty biedna -zakpił, a oczy Klary zapłonęły gniewem. - To jest właśnie następstwo bycia dobrym. Po co wskrzeszałaś mu żonę? To było do przewidzenia.

Theray stał oparty o etażerkę z niewzruszoną miną. Jego spokoju nie zmącił nawet unoszący się w powietrzu, oparty o jego szyję, miecz.

Klara opuściła broń, która z cichym brzękiem upadła na podłogę.

-Naślesz na mnie straże, jeśli pójdę po ten portret?

-Nie, oczywiście, że nie.

-To dobrze. I tak bym ich zabiła.

Kobieta była już przy drzwiach, gdy Theray ją zatrzymał.

-Klara!

-Tak? -odwróciła głowę w stronę mężczyny. Król rzucił w jej stronę jedną ze szklanych kuli, która w locie przemieniła się w malutką obróżkę, w połowie złotą,wysadzaną kamieniami szlachetnymi, a w połowie z cienkiego, elastycznego materiału. Klara uśmiechnęła się do Theraya, chowając przedmiot do kieszeni i zamykając za sobą drzwi.

~'~

Klara szła przez puste korytarze, trzymając w obydwu rękach obraz w złotej ramię. Archaniołowie tak bardzo pragnęli portretu, ponieważ zniszczenie go było zerwaniem cyrografu podpisanego przez Doriana Graya. Po śmierci Szatana, wszystkie umowy z nim zawarte przejęła jego morderczyni, czyli Klara. Gabriel i Rafael myśleli, że jej na nich zależy, więc szukali je i niszczyli. Kobieta podjęła tę grę, gdyż nie miała nic innego do roboty. Nigdy nie uważała posłańców Boga za godnych siebie przeciwników, nie umieli walczyć, a ich jedyna nadprzyrodzona zdolność to latanie. Przy każdym spotkaniu mieszała ich z błotem, ale oni się nie poddawali. Byli wytrwali w swojej zemście.

Archaniołowie zawsze chodzili wszędzie razem. Zostało ich zaledwie dwóch z siedmiu. Gabriel był wysokim mężczyzną z czarnymi włosami do pasa. Rafael zaś był nieco niższy, młodszy, włosy sięgały mu zaledwie do ramion i były w kolorze zwęglonego kasztana. Był też niemy, więc między sobą zawsze rozmawiali językiem migowym.

Zanim Klara dostała moc, także posługiwała się migowym w porozumiewaniu się z archaniołem. Jednak później miała możliwość rozmawiania z nim w jego umyśle, co niesamowicie Rafaela denerwowało, a Klarę jeszcze bardziej zachęcało.

Nie lubiła ich. Byli najbardziej denerwującymi osobami, jakie znała. Nie dość, że byli głupi, to jeszcze nie umieli walczyć. Co i raz plątali się jej pod nogami, aż dziw, że jeszcze żyli.

Ciemnym korytarzem pełznął pyton królewski albinos. Na twarzy Klary zawitał uśmiech. Portret, który trzymała rozpłynął się w powietrzu, a kobieta kucnęła i pogłaskała węża po głowie.

-Argost, kochanie. Wracasz za mną do domu, prawda? – powiedziała.

Argost był wężem Klary, którego dostała od swojego byłego męża. Nie rozstali się w zgodzie, toteż zapomniała jakoś o pytonie. Nie był on zwykłym gadem. Był bardziej inteligentny, lojalny i rozumiał wszystko co się do niego mówiło. Kobieta od razu pokochała zwierzątko. Imię dostał po bohaterze pewnej kreskówki.

Wąż oplótł się dookoła jej szyi i poczekał, aż Klara włoży mu obróżkę, którą wcześniej dostała od Theraya. Później swoim zwyczajem położył łepek na jej głowie. Kobieta była chyba jedyną osobą na świecie, która czuła się całkowicie bezpiecznie w objęciach dusiciela.

Z gadem na ramionach wróciła do domu.